Recordo as flores brancas.
Erguíanse as
margaridas,
poucas, pero frescas nun recuncho
onde se coaba a luz do mediodía.
O pequeno xardín…
a terra abonada
coa suor da túa frente
e os cadrís reventados,
as cebolas que espertaban co amencer,
as maciñeiras case centenarias,
as uvas negras,
os figos chumbos…
Ti sentada a carón da figueira.
Eu quería ser a melodía do teu riso,
envolver o teu nome con rosas silvestres,
quentar o peito no teu abrazo.
Mentres, a túa presencia sempre soñadora
como un misterio, agardaba para bicarme
e protexerme e levarme canda as estrelas...
As flores brancas,
ti e máis eu,
nada máis.